برنامه ریزی آموزشی
حسن جرفی؛ غلامحسین عبادی
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روش تدریس مبتنی بر رویکرد سازنده‌گرایی بر انگیزش پیشرفت، پیشرفت تحصیلی و عملکرد خواندن دانش‌آموزان پایه پنجم ابتدایی شهر اهواز بود. طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون-پیگیری با گروه آزمایش و کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش‌آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی شهر اهواز در ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روش تدریس مبتنی بر رویکرد سازنده‌گرایی بر انگیزش پیشرفت، پیشرفت تحصیلی و عملکرد خواندن دانش‌آموزان پایه پنجم ابتدایی شهر اهواز بود. طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون-پیگیری با گروه آزمایش و کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش‌آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی شهر اهواز در سال تحصیلی 1403-1402 می‌باشد که از طریق روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای دو کلاس (هر کلاس 25 نفر) انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس (1970)، پرسشنامه پیشرفت تحصیلی فام و تیلور (1999) وآزمون استاندارد عملکرد خواندن و نارساخوانی کرمی نوری و مرادی (2007) بود، تعداد جلسات و موضوعات تدریس در هر دو کلاس یکسان بوده و تنها در نوع روش تدریسی که اعمال شده است، تفاوت داشته‌اند. در گروه اول روش تدریس مبتنی بر سازنده‌گرایی و در گروه دوم روش سخنرانی اجرا گردید. در این پژوهش به منظور آزمون فرضیه‌ها از تحلیل واریانس اندازه‌های تکراری استفاده شده است. نتایج نشان داد که روش تدریس سازنده‌گرایی بر بهبود انگیزش پیشرفت، پیشرفت تحصیلی و عملکرد خواندن دانش‌آموزان مؤثر می‌باشد. روش تدریس مبتنی بر رویکرد سازنده‌گرایی روشی کارا در ایجاد انگیزش پیشرفت، پیشرفت تحصیلی و عملکرد خواندن دانش‌آموزان است. پیشنهاد می‌شود دوره‌های آموزشی روش تدریس مبتنی بر رویکرد سازنده‌گرایی را برای معلمان در نظر گرفته شود. اینکه برخی از معلمان به علت عادت کردن به روش‌های سنتی نسبت به شیوه‌های نوین تدریس کمی مقاومت نشان دادند از جمله محدودیت های این پژوهش بود.
رضوان حکیم زاده؛ کمال درانی؛ مهدی ابوالقاسمی؛ فرهاد نجاتی
دوره 21، شماره 1 ، خرداد 1393، ، صفحه 151-166
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه‌ی بین احساس تعلق به مدرسه با انگیزه‌ی پیشرفت و عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان مدارس متوسطه شهر اصفهان می‌باشد. نمونه مورد مطالعه شامل 423 دانش‌آموز در مقطع متوسطه شهر اصفهان می‌باشد که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب شد‌اند. برای اندازه‌گیری احساس تعلق به مدرسه از پرسشنامه‌ی احساس تعلق ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه‌ی بین احساس تعلق به مدرسه با انگیزه‌ی پیشرفت و عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان مدارس متوسطه شهر اصفهان می‌باشد. نمونه مورد مطالعه شامل 423 دانش‌آموز در مقطع متوسطه شهر اصفهان می‌باشد که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب شد‌اند. برای اندازه‌گیری احساس تعلق به مدرسه از پرسشنامه‌ی احساس تعلق به مدرسه‌ی بتی و بری (2005) استفاده شده است. روایی این پرسشنامه به وسیله‌ی متخصصان موضوعی مورد تأیید قرارگرفته و پایایی این پرسشنامه توسط آلفای کرانباخ 92/0 به دست آمده است، برای اندازه‌گیری انگیزش پیشرفت از پرسشنامه هرمنس (1970) فرم 29 سؤالی استفاده شده است. روایی این پرسشنامه توسط متخصصان مورد تأیید قرار گرفته و پایایی این پرسشنامه در تحقیق حاضر 82/0 به دست آمده است. و برای اندازه‌گیری عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان از معدل کل آن‌ها استفاده شده است. داده‌های پژوهش حاضر توسط همبستگی پیرسون و رگرسیون همزمان مورد تحلیل قرار گرفته است و نتایج پژوهش بیان کننده‌ی رابطه‌ی قوی بین مؤلفه‌های احساس تعلق به مدرسه با انگیزش پیشرفت و عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان دبیرستان‌های شهر اصفهان می‌باشد. نتایج حاصله از تحلیل رگرسیونی مبین این است که مؤلفه‌های ارتباط با مدرسه، احساس رعایت عدالت و احترام در مدرسه و مشارکت در مدرسه دارای قدرت پیش‌بینی کنندگی انگیزش پیشرفت دانش‌آموزان مورد بررسی می‌باشند. همچنین مؤلفه‌های مشارکت در مدرسه، ارتباط با مدرسه و حمایت معلم پیش‌بینی کننده‌ی عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان دبیرستانی شهر اصفهان می‌باشد.
