مجتبی بخشنده؛ بابک شمشیری؛ محمدحسن کریمی؛ فریبا خوشبخت
چکیده
در واکاوی تلاش‌های عالمانه‌ی انجام شده به‌منظور بررسی ریشه‌های ناکارآمدبودنِ نظام آموزشی، بررسی ارتباط میان ناکارآمدی با عنصر هدف، به‌عنوان یکی از عناصر مهم تربیت، نسبت به بقیه‌ی عناصر، بسیار کمرنگ است. براین اساس، هدف از این جستار، بررسی ناکارآمدی نظام آموزشی از منظر اهداف کلانِ تدوین‌شده است. روش پژوهش در اینجا بر اساس روش ...
بیشتر
در واکاوی تلاش‌های عالمانه‌ی انجام شده به‌منظور بررسی ریشه‌های ناکارآمدبودنِ نظام آموزشی، بررسی ارتباط میان ناکارآمدی با عنصر هدف، به‌عنوان یکی از عناصر مهم تربیت، نسبت به بقیه‌ی عناصر، بسیار کمرنگ است. براین اساس، هدف از این جستار، بررسی ناکارآمدی نظام آموزشی از منظر اهداف کلانِ تدوین‌شده است. روش پژوهش در اینجا بر اساس روش تحلیلی ـ استنتاجی، استفاده از داده‌یابی اسنادی و در نهایت، داده‌کاوی توصیفی ـ تفسیری انجام شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد غایتِ نظامِ رسمی آموزش و پرورش در همه‌ی اسناد تدوین شده‌ی پس از انقلاب اسلامی، به‌طور کامل، صبغه‌ی دینی دارد اما نظام تعلیم و تربیت ایران نتوانسته در دستیابی به این غایت‌ها موفق باشد و فاصله‌ا‌ی که میان غایتِ آشکارِ نظامِ آموزشی و آنچه در صحنه‌ی عینی اجتماع، قابل مشاهده است مُهر تأییدی بر ناکارآمد بودن آن از منظر میزان دستیابی به اهدافِ کلان است. به‌عنوان نتیجه می-توان گفت ریشه‌ی این ناکارآمدبودن را می‌توان در عدم توجه دقیق به ضرورت وجود فهم مناسب از ماهیت دین و عدم توجه به اقتضائات فطرت جستجو نمود که باعث عدم دقت به ملزومات تربیت دینی شده، به‌گونه‌ای که پیامدی جز به حاشیه‌رفتنِ توجه به ضرورتِ تمرکز بر شکوفایی ایمان و پُررنگ‌شدنِ تمرکز بر توسعه‌ی آداب دینی نداشته است.
