منیره سهرابی؛ محمد یمنی دوزی سرخابی؛ مقصود فراستخواه؛ حسن حضرتی
چکیده
بسیاری از متفکران و متخصصان تعلیم و تربیت بر این باورند که سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی به‌منظور تجدیدنظر اساسی در عملکرد گذشته و کنونی نظام‌های تربیتی هر کشور، باید در پرتو بررسی پیشینه‌ی تاریخی تحولات آموزشی و تحلیل وضعیت کنونی نظام آموزشی صورت پذیرد؛ تا با دیدی باز و جامع عواملی را که موجب رکود فعالیت‌های فرهنگی و علمی و شکل‌گیری ...
بیشتر
بسیاری از متفکران و متخصصان تعلیم و تربیت بر این باورند که سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی به‌منظور تجدیدنظر اساسی در عملکرد گذشته و کنونی نظام‌های تربیتی هر کشور، باید در پرتو بررسی پیشینه‌ی تاریخی تحولات آموزشی و تحلیل وضعیت کنونی نظام آموزشی صورت پذیرد؛ تا با دیدی باز و جامع عواملی را که موجب رکود فعالیت‌های فرهنگی و علمی و شکل‌گیری روش‌های کنونی آموزشی است، شناسایی کرد. این پژوهش با هدف بررسی عوامل مؤثر بر شکل گیری و تحول دانشگاه در ایران از زمان تاسیس دانشگاه تهران تا کنون انجام شده است. در راستای تحقق اهداف پژوهش 14 مصاحبه با افراد متخصص و دارای تجربه زیسته در آموزش عالی کشور ترتیب داده‌شده و مصاحبه‌ها تا مرحله‌ی اشباع نظری ادامه پیدا کرد. در تحلیل مصاحبه‌های پژوهش از استراتژی تحلیل تماتیک (مضمون) استفاده‌شده است. از دیدگاه مصاحبه شوندگان، سیر تاریخی دانشگاه در ایران را می‌توان به شش دوره مجزا تقسیم کرد. در تمام این دوره ها، عوامل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، ایدئولوژیک و علمی تغییرات و تحولات در دانشگاه را تحت تاثیر قرار داده اند. عدم خلاقیت در مدیریت سیستم آموزش عالی از یک طرف و تمرکزگرایی از سوی دیگر سبب شده است که بین دانشگاه‌های ایران اختلاف معناداری وجود نداشته باشد. ایجاد تغییرات ساختاری، کمی و کیفی در نظام آموزش عالی کشور باید بر اساس مطالعات جامع فرهنگی، جامعه شناختی، اقتصادی، سیاسی بوده و با اتخاذ سازوکارهای قانونی و فرهنگ مناسب، مانع از تأثیرگذاری مخرب عوامل سیاسی و اقتصادی بر نظام آموزش عالی شد.
کوروش فتحی واجارگاه؛ عیسی ابراهیم زاده؛ مهران فرج الهی؛ مهرنوش خشنودی فر
دوره 19، شماره 2 ، اسفند 1391، ، صفحه 45-66
چکیده
مطالعه‌ی حاضر چالش‌ها و راهبردهای بین‌المللی سازی برنامه‌های درسی[1] در نظام آموزش عالی ایران را به‌طور کیفی، از دیدگاه مدیران و استادان آموزش عالی ایرانی و دانشجویان غیر ایرانی، از طریق انجام 12 مصاحبه‌ی انفرادی و تشکیل 2 جلسه گروه‌های کانونی، مورد بررسی قرار داده است. نتایج مطالعه بیانگر آن است که کسب اقتدار علمی ایران، مستلزم ...
بیشتر
مطالعه‌ی حاضر چالش‌ها و راهبردهای بین‌المللی سازی برنامه‌های درسی[1] در نظام آموزش عالی ایران را به‌طور کیفی، از دیدگاه مدیران و استادان آموزش عالی ایرانی و دانشجویان غیر ایرانی، از طریق انجام 12 مصاحبه‌ی انفرادی و تشکیل 2 جلسه گروه‌های کانونی، مورد بررسی قرار داده است. نتایج مطالعه بیانگر آن است که کسب اقتدار علمی ایران، مستلزم حرکت نظام آموزش عالی به سوی بین‌المللی شدن است و در این راستا عواملی چون زبان تدریس، صلاحیت استادان، خدمات پشتیبانی و همکاریهای بین‌المللی در بین دانشگاهها در کنار تأمین منابع مالی، انسانی و فناوری و چگونگی بهرهبرداری از فرصتهایی چون جذابیتهای فرهنگی در ایران، از چالشهای آموزش عالی در دستیابی به این مهم محسوب میشوند. بر اساس نتایج، راهبردهایی چون شناخت سایر نظام‌های آموزش عالی، همافزایی دانشگاه‌های داخلی، در نظر گرفتن گوناگونیها به منظور غنی کردن آنچه تدریس میشود و چگونگی تدریس آن، به همراه استفاده از رویکرد آموزش از دور در قالبی ترکیبی با آموزش حضوری، از مهمترین راهبردهای بین‌المللی سازی برنامه‌های درسی هستند. [1]- Internationalization of Curriculum (IOC)
